دکتر براتعلی حذار
اوج تکامل و معرفی ایشا زمانی بود که از طرف جمهوری تازه استقلال یافته آذربایجان به ایشان دکترای افتخاری اهدا گردید.
اگر چه عمل پسندیده اهداء تقدیرنامه و لوح حای یادبود، بخاطر تلاش های شبانه روزی ایشان میبایست ادامه می یافت، ولی متأسفانه در رسانه های داخلی بازتابی درخور شأن ایشان پیدا نکرد.
اخیراً مطلع شدیم که از طرف جمهوری ارمنستان هم بخاطر زحمات ایشان جایزه ای ارزنده ای به این نویسنده و پژوهشگر ارزنده تقدیم شده است. جای بسی مسرت و خوشحالی است که فرهیختگان کشور عزیزمان توسط ممالک دیگر کشف و به ما معرفی می شوند.
نوشته حاضر بنا به درخواست دوستان برای درج در ویژه نامه ای که بمنظور تقدیر از زحمات ایشان تهیه شده آماده گردید است.
امید است که نوشته کوتاه بنده در حد یک “خسته نباشید” به این فعال در زمینه نویسندگی و مطبوعات بوده و ضمناً تشویقی برای بنده ، ایشان و دیگر دوستان که قصد دارند با نوشتن آثاری از خود بجا گذارند، باشد.
توصیه دوستانه اینجانب به دیگر دوستان این است که بر ما واجب وضروری است که آثار ، نوشته ها و کتاب های ایشان را تهیه و خریداری نماییم تا شاید کمک و مشوقی برای نامبرده باشد
بدون شک “نوشتن” همیشه مشکل تر از “خواندن” بوده و هست.چون مستلزم دانایی و توانایی بیشتری است.
اصولاً برای نوشتن ابزار و تکنیک های ویژه ای نیاز بوده که در خواندن فقط به یک فن و آنهم آشنایی با حروف و لغات و جملات نیاز می باشد.
با بررسی آثار به جای مانده از نویسندگان و شاعران، می توان پی برد که به چه میزان از علم و دانش بهره مند بوده و برای بدست آوردن آن سختی و زحمت کشیده اند.
نیک می دانیم که یکی از شاخصه های ماندگاری شخص بجای ماندن آثار مکتوب از تفکرات و منش های فرکی ایشان است.
در سال های اخیر اسمی در منطقه کوچک تالش بر سر زبانها جاری شد بنام آقای علی عبدلی. انتشار چندین کتاب از طرف ایشان در رابطه با زبان و گویش های بومی و آدب و رسوم و فرهنگ باستانی و حال حاضر مردم و ساکنان این منطقه، از ایشان چهره ای شاخص ساخت.
اصولاً برای نوشتن ابزار و تکنیک های ویژه ای نیاز بوده که در خواندن فقط به یک فن و آنهم آشنایی با حروف و لغات و جملات نیاز می باشد.
با بررسی آثار به جای مانده از نویسندگان و شاعران، می توان پی برد که به چه میزان از علم و دانش بهره مند بوده و برای بدست آوردن آن سختی و زحمت کشیده اند.
نیک می دانیم که یکی از شاخصه های ماندگاری شخص بجای ماندن آثار مکتوب از تفکرات و منش های فرکی ایشان است.
در سال های اخیر اسمی در منطقه کوچک تالش بر سر زبانها جاری شد بنام آقای علی عبدلی. انتشار چندین کتاب از طرف ایشان در رابطه با زبان و گویش های بومی و آدب و رسوم و فرهنگ باستانی و حال حاضر مردم و ساکنان این منطقه، از ایشان چهره ای شاخص ساخت.
اوج تکامل و معرفی ایشا زمانی بود که از طرف جمهوری تازه استقلال یافته آذربایجان به ایشان دکترای افتخاری اهدا گردید.
اگر چه عمل پسندیده اهداء تقدیرنامه و لوح حای یادبود، بخاطر تلاش های شبانه روزی ایشان میبایست ادامه می یافت، ولی متأسفانه در رسانه های داخلی بازتابی درخور شأن ایشان پیدا نکرد.
اخیراً مطلع شدیم که از طرف جمهوری ارمنستان هم بخاطر زحمات ایشان جایزه ای ارزنده ای به این نویسنده و پژوهشگر ارزنده تقدیم شده است. جای بسی مسرت و خوشحالی است که فرهیختگان کشور عزیزمان توسط ممالک دیگر کشف و به ما معرفی می شوند.
نوشته حاضر بنا به درخواست دوستان برای درج در ویژه نامه ای که بمنظور تقدیر از زحمات ایشان تهیه شده آماده گردید است.
امید است که نوشته کوتاه بنده در حد یک “خسته نباشید” به این فعال در زمینه نویسندگی و مطبوعات بوده و ضمناً تشویقی برای بنده ، ایشان و دیگر دوستان که قصد دارند با نوشتن آثاری از خود بجا گذارند، باشد.
توصیه دوستانه اینجانب به دیگر دوستان این است که بر ما واجب وضروری است که آثار ، نوشته ها و کتاب های ایشان را تهیه و خریداری نماییم تا شاید کمک و مشوقی برای نامبرده باشد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر